Texel zou me de rust brengen die ik zo hard nodig had. Het is alweer een paar jaar geleden dat ik de bed & breakfast bezocht. Ik wilde alleen zijn. Nee, ik moest alleen zijn, ver weg van alle afleidingen.
Ik ben erg tevreden met mezelf, terwijl ik de auto richting de boot stuur. Overtuigd dat dit weekend heel belangrijk voor de volgende stappen in mijn leven zal zijn. De vriendelijke vrouw begeleid me kort rond en wijst me vervolgens mijn kamer. Er zijn geen andere gasten, dus alles word mijn privé. De drie boeken vormen mijn reisgezelschap. Dit is mijn doel. Rust en lezen. Na een uur lezen besluit ik het geluid van de harde klappen te volgen. Als ik in de koude tuin kom, tref ik de eigenaar die hout staat te hakken. Ik spreek met hem en al snel staan we in zijn garage naar zijn kunst te kijken. Anderhalf uur later heb ik een kunstwerkje en zijn aanbod om een fiets te lenen, op zak. Ik wil vanavond in het kleine dorp verderop eten en een biertje drinken. Ik lees nog een uur en besluit om alvast van het Texels gerstenat te gaan proeven.
Ik trap me over een hele stille weg waar fietsers en auto’s het pad delen. Na vijf uur hangen aan de bar en een afspraak met een lokale kunstenaar voor morgen, besluit ik huiswaarts te keren. De weg waar ik eerder over fietste, was verdwenen. Ik wist niet dat het zo donker kon zijn. Alleen mijn achterlicht werkt. Ik herinner me de keukentafel en zie het Hema lampje daar in gedachten liggen. Waarschijnlijk naast mijn telefoon. Dit is onhandig.
In de donkerte begin ik mij eenzaam te voelen. Ik rijd ook nog eens hopeloos verkeerd en realiseer me met de tegemoetkomende auto dat dit mijn laatste ritje kan zijn. De weg is zo smal dat ik besluit af te stappen en te wachten. Uiteindelijk vind ik de deur die bij mijn sleutel past.
Nadat ik mijn roes heb uitgeslapen, rijd ik richting de kunstenaar, die ik in het restaurant heb ontmoet. Ik bekijk zijn (oerlelijke) werken en maak mij binnen een uur los van zijn verhalen. Ik kan me op dit moment niet meer voorstellen dat ik de avond daarvoor zo uitgebreid met hem heb gesproken. Hij is nu duidelijk blij met mijn aanwezigheid, net zoals ik dat gisteren met de zijne was.
Ik laat mij wijzen in de richting van de vuurtoren. Daar kan ik eindelijk eens alleen zijn. Dat wordt wel tijd ook. Ik parkeer mijn auto aan de duin en loop een paar kilometer over het strand. Nou ja, dat was de bedoeling. Uiteindelijk bereik ik na twintig minuten de vuurtoren al. Ik spreek wat mensen op mijn weg naar boven. Ze komen uit Deutschland. Ahh wie shön, brabbel ik in mijn beste Duits. Aan de top tref ik wat Rotterdammers. Altijd leuk. Mijn geboortestad. We praten even voordat we weer naar de trap lopen.
Hoog tijd voor de lunch. Deze laat ik mij serveren onder de vuurtoren bij het restaurant met uitzicht over zee. Ik praat even met de mensen aan de tafel naast mij. Het is koud en de wind is guur. Daar kunnen we wel wat over zeggen, lijkt mij.
Het wordt tijd om de boot op te gaan zoeken. Dan kan ik vanavond alweer bij mijn gezin aan tafel zitten. Het wordt een race tegen de klok. Het record eiland racen wordt gebroken. Denk niet dat ik hier echt zo hard mag rijden. Mijn race op het eiland zet ik door op het vasteland. Eenmaal thuis merk ik dat er nog niet op me gerekend was. Aan tafel vertel ik over mijn avontuur op Texel. Ja ik heb inderdaad veel gedaan, beantwoord ik de vraag van mijn vrouw. Shit ze heeft gelijk. Mijn doel om tot rust te komen, is niet gelukt. Sterker nog, de tijd heeft mij eerder opgefokt dan rust bezorgd. Waarom wil ik toch zo graag mensen om me heen? Waarom kan ik niet alleen zijn? Ben ik bang om te ontdekken wie ik ben? Ik moet dit maar eens gaan onderzoeken.
Na een lange zoektocht, ben ik eruit. Het excuus dat ik mijn rust alleen op andere plaatsen en bijzondere momenten kan vinden, heb ik achter me gelaten. Nu vind ik het overal en geniet ik van de drukte en stilte zonder dat ik daar andere mensen voor nodig heb.
Herken je je in deze situatie en ben je klaar met je afhankelijkheid van andere mensen of dingen, onderneem dan actie. Blijf het niet uitstellen, want er is altijd wel een goede reden om het op de lange baan te schuiven. Wanneer je hulp nodig hebt, dan leer ik je graag technieken die je altijd en overal kunt toepassen.
Veel rust en plezier gewenst!
Edwin
Foto: vvv Texel